بیست‌‌و‌هفتم شهریور سال‌روز درگذشت محمدحسین شهریار، بزرگ‌ترین شاعر رمانتیک زبان فارسی است.

لبته روی رمانتیک بودن باید کمی تامل کرد که این رمانتیک را به معنای «آبکی بودن»، «سطحی بودن» و «سوزناک و بی‌ارزش» تلقی نکرد. حتی بزرگ‌ترین نوابغ هنری و ادبی تاریخ بشر، امثال گوته و شیلر و... رمانتیک هستند.

محمدرضا شفیعی کدکنی درباره این وجه از شهریار می‌گوید، اگر روزی بخواهند برای مکتب رمانتیسم در ادبیات فارسی، نماینده کامل عیاری انتخاب کنند ‌تصور نمی‌کنم شاعری شایسته‌تر از شهریار باشد. او را باید بزرگترین مظهر رمانتیسیسم در شعر فارسی به حساب آورد.

گوینده «هذیان دل» و «دو مرغ بهشتی» و «افسانهٔ شب» و «در جستجوی پدر» و «ای وای مادرم» و چندین منظومهٔ دیگر.

بزرگترین امتیاز شهریار در شعر عصر ما دو چیز است: یکی «صدق عاطفی» و دیگر «خیال رمانتیک» و ظاهرا این دو موضوع، در اصل، دو روی یک سکه‌اند. شهریار در عمر طولانی شاعری خویش، آنقدر خلاقیت فردی دارد که نظیره‌سازی‌ها و استقبال‌های او را می‌توان به‌راحتی نادیده گرفت.

شهریار در عمر طولانی شاعری‌اش خلاقیت‌های فردی بی‌شماری داشت. جرات‌های زبانی و جسارت‌های معنایی که در اشعارش تبلور شده، او را نسبت به دیگر شاعران متمایز می‌‌کرد.

درباره غزل‌های شهریار باید بگوییم که به لحاظ وزن و قافیه، شبیه غزل‌های حافظ است حتی او گفته، (هر چه دارم همه از دولت حافظ دارم).  

شهریار کوشیده که از جانب موسیقی در جهت معنی سیر کند، همان کاری که حافظ کرده است. شهریار همه عمر در خیال زیست و با تخیل شاعرانه‌اش ما را به فضاهایی برد که دیگر شاعران هم عصر او، با آن فضاها بیگانه بودند.