زبان‌های مادری و محلی جزو سرمایه‌های زبانی کشور ما هستند، باید وجود داشته باشند و ادامه پیدا کنند. سیاست جمهوری اسلامی به هیچ‌وجه دست‌کم گرفتن و از بین بردن زبان‌های مادری نیست، بلکه حفظ این زبان‌ها در کنار تقویت زبان فارسی و رسمی بودن و مشترک بودن زبان فارسی است.

به نقل از روزنامه اطلاعات، غلامعلی حداد عادل، در گفتگو با ایسنا افزود:در روزگار ما معمولا اهل سیاست، اشتغال زیادی به ادبیات و زبان ندارند و کمتر کسانی که دستی در کار شعر و زبان و ادبیات فارسی دارند در عرصۀ سیاست هم فعالند، اما در گذشته‌های نه چندان دور این امر خیلی رایج بوده است؛ دست‌کم از مشروطه تا امروز، اشخاص معروفی در عرصۀ سیاست داریم (چه با مشی سیاسی آن‌ها موافق باشیم و چه مخالف) که هم در زمرۀ فعالان سیاسی بوده‌اند، هم در عرصۀ زبان و ادبیات زبان فارسی مشهورند و فعال و بلندآوازه؛ ازجمله وثوق‌الدوله که دیوان شعر دارد و شاعر توانایی بوده یا ملک‌الشعرای بهار که یک فعال سیاسی و  زندانی رضاشاه و دارای فراز و فرود در عالم سیاست و درعین‌حال ملک‌الشعرا هم بوده است. بهار، استاد دانشگاه تهران بود  و در ادبیات، مقامی بالاتر از سیاست داشت اما فردی کاملا سیاسی و نمایندۀ مجلس هم بود، یا ذکاءالملک فروغی. بنابراین این‌که کسانی هم به ادبیات فارسی عشق بورزند و هم فعالیت سیاسی داشته باشند، چندان غریب نیست اما آنچه عجیب است، دوری اهل سیاست از زبان و ادبیات در زمانۀ ماست که باعث تأسف است.

وی درباره نقش فضای مجازی برزبان فارسی توضیح داد: نسل نوجوانی که از این فضا استفاده می‌کنند، زبان فارسی‌شان گاه متفاوت و بعضا دیریاب است. البته کورش صفوی در مصاحبه‌ای گفته یک نسل، زبان خاصی را برای خودش ایجاد می‌کند. این امر دلایل جامعه‌شناختی دارد. شما یک نسلی را می‌بینید که با هنجارهایی از جامعه سازگاری ندارد و ناسازگارشدنش می‌تواند نمودهای مختلفی داشته باشد. ممکن است در لباس پوشیدن یا طرز صحبت کردنش باشد  یا زبان خاصی را برای خودش ایجاد کند. این‌ها را ما نمی‌توانیم به‌عنوان یک پدیدۀ اجتماعی جامع و ماندگار در نظر بگیریم.