جلسه خوانش مقتل «فیض الدموع» به مدت ۱۰ روز در فضای مجازی برپاست. این کتاب از سوی مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب منتشر شده است

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، جلسه خوانش مقتل «فیض الدموع»، از روز پنجشنبه ۲۹ تیرماه ۱۴۰۲، برابر با یکم محرم ۱۴۴۵، به مدت ۱۰ روز، هر روز نیم ساعت، در ساعت ۲۰:۱۵ به وقت تهران (۵:۴۵ لندن، ۶:۴۵ اروپا)، در فضای مجازی از سوی حسین کمالی (ساکن آمریکا) برپاست.

برای ورود به گروه جلسه خوانش روزانه «فیض الدموع» اینجا کلیک کنید.

فیضُ الدّموع و عبرهُ المُستَهام (ریزش اشک‌ها و اشک محزون و دل‌شکسته)، مقتلی به زبان فارسی نوشته محمدابراهیم نواب تهرانی است که با نثری ساده و به فارسی فصیح و بلیغ، ماجرای عاشورا را بازگفته است.

محمدابراهیم نواب تهرانی ملقب به بدایع نگار (۱۲۴۱-۱۲۹۹هـ.ق)، از نویسندگان بزرگ و ادیبان برجسته و سیاستگران آگاه زمان محمدشاه و ناصرالدین شاه قاجار بوده و اثر شیوای او، فیض الدموع، یادآور نثر فارسی قرن چهارم و پنجم هجری است.

انگیزه مؤلف، به گفته خودش، برطرف کردن مشکل عدم دسترسی عموم مردم به کتابی موثق و صحیح به فارسی شیوا و بلیغ بوده است. وی تلویحاً گویندگان و راویانی را که در بیان حوادث زندگانی امام حسین(ع) صداقت را ارج نمی‌نهند، به نقد کشیده و سخنوران کم‌اطلاع و ناآشنا به آیین فصاحت و بلاغت را که به گفته او عوام‌پروری می‌کنند، نکوهش می‌کند. او کوشیده تا مقتلی بنگارد که هم خالی از نقایص یادشده و هم دربرگیرنده نثری فصیح، صناعات سخن و علم معانی باشد.

این کتاب یک متن ادبی به زبان فارسی فاخر و اثری حماسی و مستند به اسناد معتبر تاریخی است. بر اساس تحقیقاتی که شده تاکنون کتابی فارسی با ویژگی‌های یاد شده، چنین شیوا و مستند به منابع دست اول تألیف نشده است. بیشترین منابع وی اللهوف یا الملهوف اثر سید بن طاووس است و برخی از فهرست‌نویسان نیز فیض الدموع را به اشتباه ترجمه اللهوف دانسته‌اند.

فیض الدموع با بیان تولد امام حسین(ع) و ذکر فضایل او و آنگاه مرگ معاویه و سلطنت یزید آغاز می‌شود و دربرگیرنده مقتل مسلم و دیگر شهدای کربلا و نیز غارت خیام امام(ع) و اسارت خاندان او در کوفه و شام و خطبه‌های حضرت زینب و امام سجاد(ع) در مجلس یزید است.

فیض الدموع (شرح زندگانی و شهادت امام حسین(ع) با نثر فارسی فصیح و بلیغ)؛ تألیف محمدابراهیم نوّاب تهرانی ملقب به بدایع نگار، به تصحیح و تحقیق اکبر ایرانی قمی، در سال ۱۳۷۴، از سوی مؤسسه انتشارات هجرت و مؤسسه پژوهشی میراث مکتوب به چاپ رسیده است.